Ik zou het niet kwijt willen raken

Zou je het ook vreselijk vinden als je laptop gestolen wordt? Of als dat ding het opeens niet meer doet? Ik wel. Niet zozeer omdat ik dan een nieuwe moet kopen (ik had toch al een oogje op de nieuwste MacBook Pro), maar vanwege al die historie die ik kwijtraak. De foto’s en de video’s, die niet te vervangen zijn. Ik ben alleen bang dat ik gaandeweg al het een en ander verloren ben, ondanks alle cybersecurity informatiebeveiligingsprotocollen die ik naleef.

Fotoalbums raak je tenminste niet kwijt. Ik weet precies in welke kast bij mijn ouders thuis alle fotoboeken staan. Die worden eens in de zoveel tijd tevoorschijn getoverd, en daarna gaan ze op dezelfde plek weer terug. Heel specifiek kan ik soms terugzoeken naar die ene foto waar ik 5 ben en zo boos dat mijn wangen de kleur van een aubergine benaderen, of waar ik met mijn beste vrienden uit mijn basisschooltijd opsta, die foto net nadat mijn moeder de bloempot van mijn hoofd haalt om mijn nieuwe kapsel te tonen (nadat ze de pleister op mijn oor had geplakt).

Ik ken de foto’s, weet precies hoe ze eruit zien, en als ik tegen mijn moeder of broer begin over de aubergine-foto, dan weten ze waar ik het over heb, hoe de foto eruit ziet, in welk boek die zich bevindt en ruwweg op welke bladzijde. Grappig is dat, we lachen erom en op z’n tijd is het ook leuk om de foto daadwerkelijk weer even te bekijken.

Op mijn laptop is het de omgekeerde wereld. Er staan mappen met namen als fotos en Nieuwe map en IMG_0909. Want dat leek logisch toen. Denk ik. En deze zijn dan verstopt in overkoepelende mappen met de naam backup gevolgd door een datum. Backups van laptops waarop backups stonden van eerdere laptops. Lekker overzichtelijk allemaal.

Ik weet ook totaal niet wat voor mooie prenten je allemaal zult tegenkomen als je de mappen opent. Ze bevatten duizenden foto’s, overgezet van camera’s en telefoons en anderelaptops van mijzelf of van anderen. Als ik er willekeurig wat aanklik, kom ik plaatjes tegen waarop ik niets herken, waarop ik zelf sta en verder geen idee heb wat er gaande is, of waarop me op zich wel herinner wat ik wilde fotograferen, maar je niet kan vertellen wie die mensen zijn.

Van die foto’s zijn dan ook allemaal varianten, want waarom zou je zuinig zijn met die MB’s die je kunt hergebruiken, toch? Varianten met een net andere glimlach, onscherpe en bewogen varianten, varianten waarbij ik het verschil echt niet kan ontdekken. De boel is nooit opgeschoond en er is nooit een selectie gemaakt, zoals je dat zou doen voor een fysiek fotoalbum.

Eigenlijk bekijk ik ze dan ook bijna nooit. Ik durf niet met droge ogen te zeggen dat ik nooit foto’s ben kwijtgeraakt. Misschien heb ik wel eens een backup per ongeluk verwijderd, of een backup nooit gemaakt. Ik weet wel dat ik nooit kan vinden wat ik zoek. Dat is ook een vorm van kwijtraken.